Uiteraard zijn er zat voorbeelden te noemen waar technologie nuttig is. Neem maar de ontwikkelingen in de medische wereld waar technologie vaak levensreddend of -verlengend is. Prachtig.
Tegelijkertijd bekruipt mij het gevoel dat technologische ontwikkeling zo’n ontzettend eindeloze weg is. Als buitenmens zie ik wel eens een wereld voor me die uiteindelijk zo ver is ontwikkeld dat ze een kopie is geworden van zichzelf. Inclusief alle flora en fauna. En toen kwamen we er achter dat met onze voeten in de klei staan ons als mensheid het meeste geeft. Ik sta hier vast niet alleen in, alhoewel het af en toe wel zo voelt als ik in de trein als enige interesse wil tonen in een medereiziger. Of als ik weer Facebook ben verdwaald en baal dat ik daarvoor in de plaats ook een uur op mijn rug in het gras had kunnen liggen.

Maar technologie en buitenleven kan je toch ook koppelen? Er zijn tegenwoordig genoeg apps die je leren over wat er buiten allemaal te vinden is. En wat dacht je van Google Glass. Je hoeft maar naar iets te kijken en je hebt er een antwoord bij. Helaas ben ik van de categorie die een directe aversie heeft tegen dit soort ontwikkelingen. Ik bewonder mensen die technologie direct omarmen alsof het iets is wat ze altijd al hadden willen hebben. Ik word er vreselijk onrustig en gefrustreerd van. Hoezo? Wat moet ik er mee? Is met nu echt beter dan zonder? Nog even en ik ga roepen dat vroeger alles beter was. Dit valt overigens voor mij in de zelfde categorie als op reis gaan met een Lonely Planet. Hoezo moet ik verhalen volgen van andere mensen? Of altijd de TomTom aan hebben in de auto. Ik wil herkennen waar ik ben aan de prachtige landmarks in het landschap, aan die ene oude boom langs de weg of vragen aan die mevrouw welke kant we op moeten. Reizen is toch een ontdekkingstocht, geen mathematisch gegeven? Waarom wil je in hemelsnaam snel van A naar B? Dat probleem creëer je toch zelf?

Mijn vriendin vraagt regelmatig aan me wat voor weer het wordt. Als ik vervolgens de deur open zet en zeg ‘voel zelf maar even’ krijg ik een vage blik. Nee, of ik even op Buienradar wil kijken. Dat wil ik niet! Dit is precies waarom ik technologie soms haat. Het brengt ons verder weg van ons eigen instinct, onze eigen natuur. Je wilt toch aan je water voelen wat voor weer het wordt? Je wilt horen aan de geluiden van de vogels wat de dag brengt? En dan nog. Regen is ook fijn. Maar blijkbaar geldt dat niet voor iedereen.

Gelukkig liggen er ook kansen. Ik ben gezegend met 3 jonge kinderen die ik van alles kan leren over de natuur, tuinieren en alles wat groeit en bloeit. Zo veel als het kan neem ik ze mee op pad en vertel ik over wat we allemaal zien. Totdat vorige week een vriendinnetje geprikt werd door een wesp. Nu zitten ze alle drie binnen, durven de deur niet meer uit. Bang geworden voor beestjes.
Ik ben druk met het naar buiten werken van de kleinste vliegjes en de ramen moeten vooral dicht blijven.

Opeens vraag ik me af of we als mensen ook niet bang geworden zijn voor buiten? We zijn zo vervreemd van onze roots dat we het eng zijn gaan vinden? Misschien is technologie vooral gemakzucht in plaats van gemak? Hoeven we niet naar buiten, hoeven geen confrontatie aan met kleine beestjes of mensen. Lekker veilig. En ondertussen kunnen we alles ontdekken over de rest van de wereld vanuit onze luie stoel. Wel gesponsord uiteraard, want technologie is niet gratis.

Ik ben er van overtuigd dat we hiermee meer missen dan ons lief is. Zelf ontdekken is vele malen interessanter dan er over lezen. Het is net als junkfood. Het is even lekker maar je voelt je snel weer leeg. Laat die technologie even. Trek er op uit en laat je verzadigen door wat er is. Begin in je eigen buurt. Veel meer heb je echt niet nodig. Bovendien, het is gratis.

Hoe vaak gebruik jij technologie in plaats van je ratio?
Nog steeds aan het lezen? Bedankt, maar nu tijd om een frisse neus te halen.

Het bericht Technologie en buitenleven verscheen eerst op Studio Marchel-Wim van Dongen.